Dolina Kościeliska
Hala Ornak
Dolina Tomanowa
Tomanowa Przełęcz
Dolina Tomanowa
Hala Ornak
Smreczyński Staw
Hala Ornak
Kiry
na Tomanową Przełęcz
(15 sierpnia 2006)
Kiry
Dolina Kościeliska
Hala Ornak
Dolina Tomanowa
Tomanowa Przełęcz
Dolina Tomanowa
Hala Ornak
Smreczyński Staw
Hala Ornak
Kiry
trasa: lekka, łatwa, obfitująca w widoki na Tatry Zachodnie;
końcowy odcinek zarośnięty kosodrzewiną.
czas (bez odpoczynków): ok.6-7 h
dystans (bez uwzględnienia różnic wysokości): ok. 20 km
zobacz trasę (wizualizacja 3D)
zobacz profil wysokościowy trasy
z Kir drogą dnem Doliny Kościeliskiej
)
przez skalną Bramę Kantaka i Wyżnią Kirę Miętusią i dalej
do
rozstaju szlaków przy schronisku na Hali Ornak (z Kir 1 h 20 min.)
w lewo do Doliny Tomanowej z początku przez las
)
,
a następnie przez roległą Polanę Tomanową
)
skręca w lewo w las prowadząc
na Chudą Przełączkę; (2,5 h) stąd słabo widoczne znaki
w górę
w stronę Przełęczy Tomanowej (3 h); szlak zarośnięty trawą
)
,
a w wyższych partiach kosodrzewiną
)
;
w przypadku deszczu bardzo ślisko
)
piękny widok na Dolinę Cichą )
oraz Dolinę
Tomanową i Tatry Zachodnie )
i następnie
do Hali Ornak (4,5 h)
w lewo przez las do Smreczyńskiego Stawu
(4 h 50 min.) )
do Hali Ornak i następnie
przez Dolinę Kościeliską do Kir (6,5 h)
W: Wychodzimy raniutko. Mimo długiego weekendu jesteśmy w Dolinie Kościeliskiej sami
.
V: Jak miło! Choć pogoda jest taka sobie
)
.
W: Mijamy stado owiec.
V: Jak śmiesznie wyglądają. Są ogolone!
)
W: Zaczyna się ciąg mostków. Ani żywego ducha. Cudownie!
)
V: Chwilę później wychodzi słońce, skręcamy do
Doliny Tomanowej. Ścieżka skąpana jest w blasku
.
W: Wyprzedza nas turysta z wielkim plecakiem.
V: Wychodzimy na słoneczną Polanę Tomanową
.
Dokoła mnóstwo malin, jagód, niebieskich i żółtych kwiatów.
W: Pięknie widać stąd masyw Ciemniaka
)
.
V: Dochodzimy do rozwidlania szlaków. Trzeba wiedzieć,
że to tu, bo szlak na
Przełęcz Tomanową jest słabo oznakowany, nie ma żadnej tabliczki, zaledwie znak na schowanym
w trawie kamieniu. A ledwo widoczna ścieżka wije się pośród traw i zwalonych drzew
.
W: Z początku podchodzimy pod Ciemniak, ślizgając się po błocie. Doceniamy zalety
posiadania kijków. Zaczynamy się zastanawiać, czy na pewno dobrze idziemy, przecież przełęcz
jest gdzieś na prawo.
V: Dobrze idziemy, jest znak.
W: No jest. Ścieżka odbija wreszcie w prawo, wychodzi ze żlebu.
V: Świeże ślady. Ktoś szedł tędy przed nami, pewnie ten
turysta z plecakiem. Ale nie wracał.
W: Może poszedł na Słowację.
V: Wchodzimy w wysoką kosodrzewinę.
Wejście na Trzydniowiański Wierch to nic w porównaniu
z tym, co jest tu. Dawno nikt tego szlaku nie odnawiał.
W: Koszmar. Kosówki sporo wyższe od człowieka, gęste, że aż trzeba się przedzierać,
mnóstwo korzeni, do tego błoto. Zjeżdżamy co chwila ze ścieżki, a kłujące gałęzie
drapią po twarzy, brudzą żywicą i oczywiście odginają się nie w tą stronę, co trzeba.
Do tego ciągle wplątujemy się w nie kijkami. Najgorsze, że nie wiemy, jak daleko jeszcze;
nic nie widać w tym gąszczu. Klniemy na czym świat stoi
)
.
V: Z ulgą wychodzimy wreszcie z iglastej dżungli i po chwili
jesteśmy na przełęczy
)
.
W: Pięknie widać Dolinę Tomanową Liptowską i Cichą
. A spójrz tam:
trzy niskie przełęcze są w jednej linii: Bobrowiecka, Iwaniacka i Tomanowa;
widocznie powstały na jakimś uskoku
.
V: Wieje, robi się zimno. Idziemy kilkanaście metrów
w stronę Ciemniaka i siadamy pod osłoną kosodrzewiny. Ładna ta przełęcz,
taka łączka .
Patrz, tam biegnie ścieżka.
W: Dawny szlak na Tomanowy Wierch Polski, widać, że nadal uczęszczany.
Kiedyś czerwony szlak
biegł główną granią Tatr od Siwego Wierchu aż do Świnicy, potem odcinek między
Pyszniańską Przełęczą a Ciemniakiem został zamknięty. A Tomanowa Przełęcz to dawny
szlak przemytników i kurierów; jest podobno
jest jednym z lepiej pilnowanych przez Straż Graniczną miejsc. Ale chyba muszą mieć własne
ścieżki, bo nie wierzę, żeby chciało im się przedzierać przez tą kososdrzewinę, skoro jest
tu tak znikomy ruch turystyczny.
V: Aaaaaaa! Mój kapelusik... Łap!
W: Gwałtowny podmuch wiatru zwiewa ci go z głowy. Udaje mi się go przygwoździć
kijkiem do ziemi.
V: Dziekuję.
Słońce zachodzi, robi się coraz chłodniej. Wracamy?
W: Wracamy. W dół idzie się jeszcze gorzej.
V: W pewnym momencie słyszę za soba trzask łamanych
gałęzi i siarczyste przekleństwo.
Oglądam się: gramolisz się z kosówki poniżej ścieżki. W porządku?
W: Cholera! Zabić się można! Beznadziejny jest ten szlak!
V: W żlebie już łatwiej, ale ślisko niesamowicie.
W Dolinie Tomanowej mijamy kilkanaście osób, zapewne idą na Ciemniak.
W: Wcześnie jest. Umówmy się tak: jeśli na szlaku do Smreczyńskiego Stawu nie będzie
dzikich tłumów, to się przejdziemy, ok?
V: Ok. Słychać już gwar; dochodzimy do Kościeliskiej:
wycieczki, kolorowo i hałaśliwie.
W: Na szlaku do Smreczyńskiego nie najgorzej. Idziemy.
V: Płasko, płasko, małe podejście. Staw jak bajorko:
zarośnięty, zamulony, tyle że w ładnym
otoczeniu )
.
Młode oswojone kaczuszki podpływają blisko
)
.
W: Zobaczyłaś? Możemy już iść?
V: Jasne. Wracamy zatłoczoną Kościeliską do Kir,
denerwując się coraz bardziej otaczającym
nas gwarem. W dodatku zaczyna padać.
W: Pakujemy się do busa. Wysadzam cię z plecakiem na Krzeptówkach; ja
jadę do Zakopanego kupić nam na jutro bilety na pekaes na Słowację.
V: Musimy się dziś porządnie wyspać.
PS V: Ależ ciężki ten plecak! Wniosłam go
zaledwie na trzecie piętro, a porządnie się zmachałam.
by v&w
){kind=link}