na Giewont zimą
(19 listopada 2017)

Kuźnice Hala Kondratowa Przełęcz Kondracka Wyżnia Przełęcz Kondracka Giewont (powrót tą samą trasą)


otwórz mapkę w nowym oknie

trasa: niezbyt długa, podejście na Przełęcz Kondracką może być zagrożone lawinowo. Pod samym szczytem Giewontu trudności techniczne
czas (bez odpoczynków): ok. 6-7 h
dystans (bez uwzględnienia różnic wysokości): ok. 12 km

  zobacz trasę (wizualizacja 3D)

  zobacz profil wysokościowy trasy

W: Dziś znów pogoda z rana nie rozpieszcza. Prognozy zapowiadają ponadto opady śniegu po południu. No nic, Wielki Chocz poczeka na inną okazję. Co by tu jednak zrobić? Sam nie mogę się zdecydować. Postanawiam jechać do Kuźnic i na miejscu podjąć decyzję. Pakuję się i po kilkunastu minutach parkuję przy Rondzie. Jest zaledwie kilka samochodów, niewielka grupa narciarzy skiturowych przebiera się. Wsiadamy do busa i dojeżdżamy do Kuźnic . Może Gąsienicowa? Może Kopa Kondracka? Może Giewont? Może Kasprowy? Decyduję się iść na Halę Kondratową i wejsć na Giewont i Kopę Kondracką. Jest zupełnie pusto, przede mną idzie jeden człowiek z snowboardową deską na plecach. Szlak jest ładnie przetarty, nawet nie jest zbyt ślisko. Jeden z moich kijków właśnie dogorywa, nie da się wysunąć pośredniego członu, zakleszczył się. Skracam oba kijki i jakoś się nimi podpieram, ale są zbyt krótkie na tak niewielkim nachyleniu. Docieram w końcu na Halę Kondratową - przy schronisku jest kilku narciarzy, którzy szykują się na górską turę. Widać też w oddali kilka postaci zmierzających w stronę Przełęczy pod Kopą Kondracką. Zakładam raki. Z początku decyduję się iść tak jak narciarze, tam gdzie latem są znaki zielone, ale po jakiś 200 metrach zawracam. Przełęcz Kondracka wygląda przyjaźniej, jest tam optycznie nieco mniej śniegu. Ruszam niebieskim szlakiem w stronę Przełęczy Kondrackiej . Coraz wyżej i wyżej. Docieram w końcu do kotła . Tu zwracam uwagę na samotną kozicę, która przemieszcza się wyżej, blisko wydeptanej ścieżki . Chowam jeden z kijków i wyjmuję czekan. Stok jest już bardzo stromy, ale krok za krokiem zbliżam się do przełęczy. Kozica jest dosłownie 5 metrów ode mnie, robię jej z bliska zdjęcia telefonem, ona niemal nie reaguje, poza nerwowymi ruchami jednym z przednich kopyt. Wchodzę wreszcie na przełęcz . Odsłania się widok na Dolinę Małej Łąki i Wielką Turnię . Wszystko ośnieżone i zalodzone. W dodatku od strony Zakopanego niebo mocno ciemnieje, zaczyna padać coraz gęstszy śnieg, który dość mocno ogranicza widoczność. Ruszam w stronę Giewontu , zastanawiając się, czy wejście na Kopę będzie miało sens - jej szczyt jest już w chmurach. Mijam Wyżnią Przełęcz Kondracką , dochodzę do skał pod wierzchołkiem . Jest już niby blisko, ale to najtrudniejszy fragment. Łańcuchy nie są na szczęście pod śniegiem , więc podpierając się czekanem i przytrzymując łańcucha wspinam się na szczyt. Pod krzyżem jest kilka osób. Jakże odmiennie wygląda ten szlak zimą - niemal brak tu ludzi. Chwila na kilka zdjęć , ale widoczność jest coraz gorsza, śnieżyca się wzmaga. Ruszam w dół, tą samą drogą. Latem schodzi się ze szczytu z drugiej strony, ale zimą nikt tego nie pilnuje - idzie się tak jak jest przedeptane i tam gdzie bezpieczniej. Skalne zacięcie sprawia niewielkie trudności - należy schodzić tyłem, nie ma jeszcze całkowitej pokrywy śniegowej i na oblodzonej skale raki nie trzymają zbyt pewnie. Jedną ręką trzymam łańcuch, trzymany w drugiej czekan wbijam dziobem w lód i ostrożnie opuszczam się. I tak raz po raz. Po chwili drugi łańcuch, z wykutymi w skale stopniami. Tu już nieco łatwiej, ale tu muszę minąć się podchodzącymi z dołu turystami. Kilka metrów niżej łańcuchy się kończą i ruszam w dół już normalnie, ale nadal wbijając stylisko czekana głęboko w śnieg. Pośliznięcie i upadek tutaj nie grożą może długim lotem, ale i tak można się poobijać. Od Wyżniej Przełęczy Kondrackiej szybko dochodzę do Przełęczy Kondrackiej. Na Kopę podchodzi kilka osób, ale postanawiam zrezygnować. Śniegu jest w powietrzu bardzo dużo, widoczność mocno ograniczona. Zaczynam zejście przez Piekło. Raz po raz wbijam czekan w twardy śnieg, który już jednak zdążył pokryć się pokaźną warstwą świeżego puchu. Nieco niżej zauważam pokaźne lawinisko . Zmrożone bryły pamiętam z podejścia, ale wtedy wydawało mi się, że jest tego o wiele mniej. Lawina która tu zeszła nie zsunęła się do końca stoku, ale patrząc na wielkość tych brył - powyżej jednego metra - to nikomu nie życzę znalezienia się w czyms takim, bo to potencjalna śmierć. Szybko schodzę w dół - nie lubię iść w takich otwartych miejscach przy świeżym opadzie, a to że lawiny lubią to miejsce widziałem właśnie przed chwilą. Wkrótce szlak skręca w lewo, tu już niebezpieczeństwo lawinowe mocno maleje, więc idę spokojniej. Docieram do schroniska , gdzie zdejmuję raki i wraz z czekanem przypinam do plecaka. Teraz już tylko marsz do Kuźnic. Szlak w dół okazuje się nieprzyjemnie śliski i mimo kijków zaczynam się zastanawiać czy nie założyć raków ponownie. Nie robię tego ostatecznie, mijam Kalatówki i szeroką drogą schodzę w stronę Kuźnic. Robi się niemal ciemno, gęsta dotąd śnieżyca przemienia się wręcz w burzę śnieżną . Trochę mnie martwi perspektywa powrotu w takich warunkach i korków na Zakopiance. Przed samymi Kuźnicami udaje mi się jeszcze wywinąć widowiskowego orła. Zły już na to wszystko wychodzę na parking i ruszam w stronę Ronda. I dosłownie w kilka minut śnieżyca przemija i ukazuje się błękit nieba. Doprawdy, pogoda w górach bywa bardzo zmienna. Docieram do samochodu, przebieram się i ruszam w drogę do Warszawy. Ze zdziwieniem odnotowuję fakt, że o ile w Zakopanem jest wszedzie biało, to śnieg kończy się już w Białym Dunajcu i w Nowym Targu nie ma już po nim śladu. Po kilku godzinach jazdy docieram do domu. Ostatni dzień okazał się najciekawszy, ale i tak z Giewontu wielkich widoków nie było.

by w

powrót do listy tras