do Doliny Staroleśnej
(28 maja 2017)

Stary Smokowiec (Starý Smokovec) - Hrebienok (Hrebienok) Polana Staroleśna (Starolesnianska poľana) Dolina Staroleśna (Veľká Studená dolina) Zbójnicka Chata (Zbojnícka chata) Polana Staroleśna (Starolesnianska poľana) Wielki Wodospad (Obrovský vodopád) Polana Staroleśna (Starolesnianska poľana) Hrebienok (Hrebienok) - Stary Smokowiec (Starý Smokovec)


otwórz mapkę w nowym oknie

trasa: wspaniała widokowo, biegnie przez wielką polodowcową dolinę z jeziorami; niewielkie trudności, ubezpieczenia (łańcuchy).
czas (bez odpoczynków): ok. 8 h
dystans (bez uwzględnienia różnic wysokości): ok. 17 km

  zobacz trasę (wizualizacja 3D)

  zobacz profil wysokościowy trasy

W: W przepiękny niedzielny poranek jadę do Smokowca. Okazuje się, że kolejka na Hrebienok jeździ dopiero od 9:30. Strasznie nie lubię tam podchodzić i to w takim słońcu. Czekam więc trochę i pierwszym kursem podjeżdżam, oszczędzając sobie 200 m podejścia. Potem już żwawo ruszam dnem doliny Staroleśnej. Bardzo ją lubię, jest tak jak większość południowych dolin bardzo dzika, ale jednocześnie mocno nasłoneczniona i wszystko pięknie wygląda . Planuję ewentualne podejście na Rohatkę lub Czerwoną Ławkę, ale... niech to! Nie wziąłem raków z samochodu. Trudno, zobaczymy jak to będzie. Słońce zaczyna przypiekać, ale na szlaku niemal pustka . Spotykam kilka osób, w tym też kilku nosiczów , zarówno idących w górę jak i w dół. Przekazujemy sobie pozdrowienia, zawsze jestem pełen podziwu do ich katorżniczej pracy. Tatry Wysokie to jedyne chyba miejsce w Europie, gdzie schroniska nadal są zaopatrywane przez tragarzy. Choć nie mam pewności jak bywa w Kaukazie, górach Albanii czy Skandynawii. Z pewnością w Alpach tragarze są już odległą przeszłością. Zaczynają się płaty śniegu , ale zyskuję też na wysokości, przez co słońce staje się do zniesienia, bo robi się odczuwalnie chłodniej. Gdy wreszcie docieram na wysokość skąd widać obie przełęcze - już wiem że bez raków nic z tego . Oba podejścia zawalone śniegiem, oba byłyby robione "nielegalnie", a w razie najgłupszego wypadku polegającego na skręconej kostce i konieczności wezwania HZS - ubezpieczenie by nie działało i byłyby z tego wielkie problemy. Za dwa tygodnie będzie można już legalnie. Zresztą na obu przełęczach już byłem, nie mam na nie aż takiego ciśnienia. Sama w sobie Zbójnicka Chata jest pięknym celem, a ja nie nastawiam się na żadne szczytowanie, tylko na miły relaks w górach. Ruch na szlaku jest niby większy niż dzień wcześniej, ale co to jest w porównaniu z taką Doliną Pięciu Stawów Polskich? Schronisko wreszcie się wyłania, dalszy szlak nie wznosi się juz tak stromo . Dookoła jest naprawdę dużo śniegu, Najbliższy staw wygląda magicznie - białe jęzory wchodzą pod zielonkawą taflę, dając piękne efekty optyczne . Coś jak jęzor lodowca, który ostatnio widziałem na Islandii, jednak tam zabrakło tak pięknego słońca jak tutaj. Przy schronisku robię sporo zdjęć , odpoczywam dłuższą chwilę napawając się wspaniałymi widokami. Pora powoli ruszać w dół . Kawałek za schroniskiem spotykam ciekawską kozicę . Może jeszcze spotkam świstaka i niedźwiedzia do kompletu? Na zejściu słoneczko przypieka, momentami aż za bardzo. Zauważam średniej wielkości psa , który z radością wita się ze mną, po czym wskakuje do potoku i zaczyna łapczywie pić wodę. Widać że zna ten szlak bardzo dobrze, jednak nie ma w okolicy żywego ducha. Skąd i po co tu się wziął? Zagadka wyjaśnia się po kilku minutach, gdy z dołu podchodzi młody nosicz ze swoją dziewczyną. Pies radośnie merda ogonem i dołącza do nich. Nieco niżej chwilkę przystaję na zrobienie kilku zdjęć - a tu z góry doganiają mnie dwa kolejne pieski. I znów okazuje się że za mną idzie nosicz obładowany pustymi beczkami po piwie, jego towarzyszka życia, a psy są z nimi. Usmiecham się do nich, oni odwzajemniają uśmiechy. Na tych szlakach panuje naprawdę świetna atmosfera ! Schodzę coraz niżej, upał coraz mocniej daje się we znaki. Docieram do skrzyżowania przy Rainerovej Chacie. Postanawiam podejść do chaty Zamkovskiego. Do Terinki mi się już nie chce, to jednak dużo jak na jeden dzień. Podchodzę jednak tylko do Wielkiego Wodospadu. Na Magistrali jest sporo ludzi, poczułem się jak w polskich Tatrach, więc źle mi się robi na myśl o podejściu w tym "tłumie". Robię kilka zdjeć wodospadu i tworzącej się nad nim tęczy . Wracam do Hrebienoka i asfaltówką w dół do Smokowca. Uf! To jednak kawałek, a świecące cały dzień słońce staje się powoli męczące. Robię jakieś niewielkie zakupy, wsiadam w samochód i ruszam do Zdziaru. W Tatrzańskiej Łomnicy tuż przy drodze widzę dużą łanię jelenia, która skubie trawę i ma wszystkich w d...użym poważaniu ;) Niestety nie mam jak zrobić zdjęcia z samochodu, a stanąć nie ma gdzie. Docieram do Zdziaru. Fajny, udany dzień, wycieczka nieco mocniejsza niż wczoraj. Ponad 17 km, a do tego niemal 2000 m deniwelacji.

by v&w

powrót do listy tras