Przełęcz Śniegowa Jama (sedlo Snehová jama) - Przednia Przełęcz (Predné sedlo) - Šumiac
na Kralovą Holę
(31 sierpnia 2016)
Šumiac - Przednia Przełęcz (Predné sedlo) - Przełęcz Śniegowa Jama (sedlo Snehová jama) - Kralova Hola (Kráľova hoľa) (asfaltowo-szutrowa droga na szczyt)
Przełęcz Śniegowa Jama (sedlo Snehová jama) - Przednia Przełęcz (Predné sedlo) - Šumiac
trasa: bardzo łatwa, choć dość długa
czas (bez odpoczynków): ok. 5,5 h
dystans (bez uwzględnienia różnic wysokości): ok. 20 km
zobacz trasę (wizualizacja 3D)
zobacz profil wysokościowy trasy
widącym wprost na szczyt)
)
w pobliżu cmentarza
)
i długimi zakosami wspina się południowymi stokami Niżnych Tatr
)
na Przednią Przełęcz (Predné sedlo)
)
(1 h 30 min)
)
bardzo łagodnie na Przełęcz Śniegowa Jama (sedlo Snehová jama)
)
gdzie skrzyżowanie z
z miejscowości Telgart. Można iść na szczyt szlakiem, lub dalej łagodnie wznoszacymi się serpentynami drogi
(z Šumiac 2 h 15 min)
)
i na Tatry Wysokie. Skrzyżowanie z z
miejscowości Spišské Bystré
ostatni odcinek na szczyt
)
, w okolicy masztu przekaźnika telewizyjnego (3 h)
)
. Panorama ze szczytu jest bardzo rozległa i obejmuje
większą część terytorium Słowacji, szczególnie pasma Niżnych Tatr i Tatr
na Przełęcz Śniegowa Jama (sedlo Snehová jama) (3 h 30 min)
)
W: Dzisiaj kończę swój 3-dniowy pobyt w Tatrach. Pogoda od rana jest piękna, więc zgodnie z planem chcę wejsć na najwyższy szczyt wschodniej części Niżnych Tatr, czyli Kralovą Holę.
Góra ma 1948 m n.p.m. więc niemal tyle co Kasprowy Wierch. Szczyt jest doskonale widoczny z większości tatrzańskich wierzchołków, jest dość charakterystyczny, bo stoi na nim wielki (130 m) maszt przekaźnika
telewizyjnego. Góra ta to również mekka rowerzystów, bo prowadzi nań zamknięta dla samochodów asfaltowa droga, a 11 km ostrego zjazdu to jest to. Prawdę powiedziawszy, gdyby zmierzyć wysokość wraz z masztem,
to będzie wyższa od Chopoka i Dziumbiru, więc będzie najwyższym szczytem Niżnych Tatr. Tak czy siak - kawał góry i wspaniały punkt widokowy na Tatry i kotlinę Popradzką.
Najpierw muszę tam dojechać. To 100 km od Zakopanego, krętymi górskimi drogami, co zajmie ok 2 h. Na Łysej Polanie zagaduję z właścicielem sklepu "Prepactie, hladam zmenaren. A vela chcete pamieniat?
Desat euro. To bude sztyrdysat piat zlotych. Bude to dobre? Ano :) Dakujem vam pekne!" Tym sposobem, nieco "na lewo" uzyskuję 10 euro na jakies niespodzianki w kraju należącym bądź co bądź do strefy
tej waluty. Wszędzie to działa w strefach przygranicznych, tak mówi mi moje doświadczenie. Dalej jazda malowniczymi podtatrzańskimi drogami. W Tatrzańskiej Łomnicy nawigacja kieruje mnie na jakąs zupełnie podrzędną i
dziurawą drogę do Wielkiej Łomnicy. Tylko kawałek od znanych kurortów i ukazuje się cała bieda Słowacji - opuszczone betonowe ośrodki z czasów CSRS, jakieś walące się domostwa. Dojeżdżam w okolice lotniska w Popradzie.
Widok na Tatry jest tak wspaniały, że aż zjeżdżam na stację benzynową, by zrobić kilka zdjęć
)
. Potem wjeżdżam do samego Popradu, gdzie gubię się, wjeżdżam w jakieś blokowisko i nieźle muszę się nakombinować
by wrócić na drogę wiodącą ku celowi. Poprad to najbrzydsze miasto świata (mówię tu o osiedlach, nie o starówce), ale również z jednym z najładniejszych widoków. Dalsza trasa wiedzie na południe od Popradu przez malownicze
tereny i mniej malownicze romskie wsie. Biegające bez celu dzieci, znudzeni ciężkim żywotem śniadzi faceci, młodzież stojąca przy drogach i sprzedająca grzyby i jagody - taki standardowy krajobraz. Wspinam się serpentynami
na wyniosłą przełęcz, zjeżdżam w dół, mijam malownicze kolejowe wiadukty w miejscowości Telgart. Samochód zostawiam w miejscowości Šumiac, gdzie zostaję też dokładnie obejrzany przez gromadę nudzących się Cyganów.
Aczkolwiek miejscowość to jakieś turystyczne miejsce, więc jest dość zadbana. Stwierdzam, że podejście południowymi stokami w pełnym słońcu nie będzie przyjemne, więc podejmuję decyzję by iść tą
szutrowo-asfaltową drogą. Może nieco dalej niż idącym na wprost szlakiem, ale nachylenie mniejsze, nieco cienia we fragmentach leśnych i równa nawierzchnia, więc można iść szybko. A iść szybko muszę, bo mam jeszcze dziś
wrócić do Warszawy, a stąd to 600 km. Ruszam więc więc raźno pod górę, co jakiś czas podglądam na mapie topo w telefonie gdzie to ja właściwie jestem, bo jest to dla mnie miejsce nowe, nieznane. Niżne Tatry w tej części
przypominają nieco Bieszczady - jest tu pusto, dziko i malowniczo, choć nie sa to góry typu alpejskiego. Po około godzinie marszu dochodzę do nowo powstałego baro-schroniska na Przedniej Przełęczy
, skąd zaczyna się właściwa asfaltówka.
Przyspieszam kroku. Wkrótce kończy się las
i ukazuje sie szczyt z imponującym przekaźnikiem. Ale nadal trzeba pokonac 500 m deniwelacji, a łagodne nachylenie drogi powoduje że wyciąga się ona w długie
zakręty. Idę, idę i dojść nie mogę. Z prawej na Przełęczy Śniegowa Jama dołącza szlak z Telgartu
. Mapa w telefonie mówi mi, że teraz droga przejdzie na północne stoki góry i czeka mnie jszcze kilka serpentyn. Odsłania się wspaniały widok na Tatry Wysokie
)
. Pod samym szczytem ścinam więc "na rympał"
i choć tak jest mozolniej, to jednak czasowo wychodzi szybciej. O 13, zgodnie z planem, melduję się przy maszcie
. Widok powalający - całe Tatry Wysokie jak na dłoni
)
)
, Zachodnie nieco dalej, ale też dobrze widoczne (panorama patrz >>
tu). No i
piękny widok na grzbiet Niskich Tatr. I jeszcze dużo innych, niższych pasm na Słowacji i Węgrzech. Siedzę z 10 minut, ktoś mi robi zdjęcie
)
i raźno ruszam w dół, tym razem ścinając większy fragment drogi, idąc właśnie górną
częscią szlaku do Telgartu. Ostatni rzut oka na szczyt
)
. Stromo, trawiaste zbocze, a to zwykła ścieżka
, a nie ładne kamienne schodki jak często bywa w górach. Nogi, a właściwie stopy zaczynają boleć. Gdy dochodzę do szosy, to już grzecznie maszeruję nią w dół.
Właściwie to nie jest marsz, tylko taki marszobieg, 11 km w dół zajmuje mi 1,5 h. Kilka razy mijają mnie policyjne radiowozy, patrolujące drogę - jest ona oficjalnie zamknieta dla ruchu kołowego, ale jak widać - chętnych do
wjechania tam samochodem musi nie brakować. Co i rusz mijają mnie też w dzikim pędzie zjeżdżający z góry rowerzyści. To najdłuższy w tej częsci Europy zjazd, choc nie wiem, jak ocenić nachylenia i długości szosy transfogaraskiej.
Dochodzę wreszcie do Šumiac. Wsiadam w samochód i przez Poprad, Kieżmark, Żdziar i Jurgów, cały czas wśród wspaniałych krajobrazów
)
wracam do Zakopianki i dalej do Warszawy. Uff... zacząłem ten dzień o 6:30 rano, skończyłem o 23, ale było warto!
Polecam wycieczkę każdemu. Podobnie jak Babia Góra - pokazuje Tatry z pewnej odległości ale z dużej wysokości, dzięki czemu można szczegółowo zapoznać się z ich topografią i układem
by v&w